Οδός Αμαρτίας αριθμός 12


Οδός Αμαρτίας αριθμός 12

Συλλογή διηγημάτων

Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ανάτυπο


Αμαρτία, μια λέξη με χίλια πρόσωπα και ερμηνείες. Πώς να την πλησιάσεις και με ποιο τρόπο να την αναδείξεις. Χρόνια τώρα Θρησκείες και Κοινωνίες μάχονται με την ψυχή και τα θέλω του ανθρώπου, για να μην γίνει η αμαρτία το στίγμα που θα στοιχειώσει για πάντα τις μέρες και τις νύχτες.



Κάπου εκεί μια συγγραφική ομάδα της Θεσσαλονίκης, οι «Ώρες Συγγραφής» αποφάσισαν να πλησιάσουν συγγραφικά το πολυσυζητημένο θέμα της Αμαρτίας και μας δίνουν δώδεκα διαφορετικές ιστορίες. Η κάθε μία κρύβει την προσωπική άποψη του εκάστοτε συγγραφέα και μας ταξιδεύει σε κόσμους μακρινούς, αλλά και τόσο κοντινούς.


ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

* Σοφία Κορωνίδου
* Βαγγέλης Γιαννούδης
* Μαρία Ανθοπούλου
* Αιμιλία Κουφού
* Μάρα Ράκα
* Θόδωρος Παπατσιφλικιώτης
* Σίσσυ Παπαγεωργίου
* Βούλα Παπατσιφλικιώτη
* Αγγελική Σκορίλα
* Καμέλια Κάνεβα
* Μάγδα Μυστικού-Καραγιαννιώτου
* Λία Παπαπέτρου


Οι συγγραφείς της συλλογής “Οδός Αμαρτίας Αριθμός 12” ανασκαλεύουν με τις πένες τους τις στάχτες που αφήνει πίσω της η παραβίαση των ηθικών κανόνων και των θείων νόμων δίνοντας τη δική τους απάντηση στο ερώτημα που ταλανίζει κάθε θνητό από την αυγή της Δημιουργίας: Τι είναι η αμαρτία…


Δώδεκα ιστορίες, δώδεκα μικρά ταξίδια στο κόσμο της Αμαρτίας
Ένα στοίχημα ανάμεσα σε υπερκόσμια όντα.
Μια οικογένεια που κρύβει… θανάσιμα μυστικά. Μια αμαρτία που έγινε παραμύθι.
Ένας άνδρας που διαπράττει έναν παράξενο φόνο.
Όταν ζεις με ένα τέρας, μήπως η Αμαρτία είναι ο καλύτερος δρόμος;
Ένας αστυνόμος που αντιμετωπίζει την πιο αμαρτωλή υπόθεση της ζωής του.
Μια κοπέλα που η αμαρτία δίνει ένα νόημα στη ζωή της.
Δύο «δολοφόνοι» που τους ξαναενώνει η ΜΟΙΡΑ.
Ένα ταξίδι που αποκαλύπτει τις αμαρτίες του παρελθόντος.
Οι αμαρτίες των γονιών φέρνουν τα πάνω κάτω στη ζωή μιας κοπέλας.
Δυο ιστορίες βγάζουν στο φως τις σκοτεινές αποχρώσεις της Αμαρτίας.
Μια ιστορία για… μια αμαρτία λιγότερη.

Με βήμα αβέβαιο και βιαστικό βρισκόμαστε στην «Οδός Αμαρτίας Αριθμός 12». Πριν όμως αρχίσουμε την ανάγνωση και η κάθε ιστορία ξεδιπλωθεί μπροστά μας, ο κάθε συγγραφέας του συλλογικού βιβλίου μας δίνει μια μικρή ιδέα για το κείμενό του απαντώντας στην παρακάτω κοινή ερώτηση.



Πώς αγγίζεις το πολυσυζητημένο θέμα της Αμαρτίας μέσα από το διήγημά σου;


Μάγδα Μυστικού- Καραγιαννιώτου:

Οι μικρές ιστορίες αμαρτίας που έδωσα στα κείμενά μου της συγγραφής μου για το συλλογικό βιβλίο Οδός Αμαρτίας Αριθμός 12 έχουν την ανάγκη να απαντηθούν από τον αναγνώστη. Βιωμένες καταστάσεις μπαίνουν σε μια σειρά αφήγησης που εξιλεώνει την συγγραφέα και στην περίπτωσή μας εμένα την ίδια. Είναι σκέψεις και εμπειρίες ενός κόσμου που συνεχώς αναζητά την ομορφιά της ζωής μέσα από τον προσωπικό του χαρακτήρα και τις ανάγκες του. Άνδρες και γυναίκες μπαίνουν στο στόχαστρο της όποιας συμπεριφοράς τους και η αναζήτηση της ευτυχίας τους είναι αυτό που θα τους βάλλει στην αμαρτία που εν τέλει θα τους υποτάξει και θα τους δώσει ευκαιρία για να αναγνωρίσουν τα λάθη τους. Ένα είναι σίγουρο ότι πάλι θα γίνουν έρμαια των αδυναμιών και των αναζητήσεων τους έξω από τα καθιερωμένα. Η αμαρτία της ζωής τους είναι και η λύτρωσή τους από τον ίδιο τους τον εαυτό που αναζητά συνεχώς την αλήθεια της ζωής μέσα από την αμαρτία.




Θεόδωρος Παπατσιφλικιώτης:


Σαν λάτρης του φανταστικού, κάθε μου κείμενο είναι γραμμένο με το μελάνι της φαντασίας. Δεν θα μπορούσα να μην κάνω το ίδιο και στην περίπτωση του διηγήματος μου «Υπόθεση: Αμαρτία». Εκεί η αμαρτία διαχωρίζεται στις επτά θανάσιμες υποστάσεις της, μπλέκει έναν κατά τα άλλα συνηθισμένο αστυνόμο, που ζει την σκληρή καθημερινότητα της δουλειάς του, σε ένα παράξενο κυνηγητό και αφήνεται στα χέρια του μυστήριου άνδρα με το καπέλο Παναμά για να την οδηγήσει, μαζί με τον αναγνώστη, στο τέλος του ταξιδιού.




Βούλα Παπατσιφλικιώτη:



Όταν από την ομάδα μου ανατέθηκε το θέμα της «Αμαρτίας» σκέφτηκα πως να το αγγίξω συγγραφικά. Την συναντάμε συχνά σε θέματα θρησκείας και κοινωνίας. Δύο μονοπάτια που δεν ήθελα να ακολουθήσω, γιατί η Αμαρτία δίνεται σαν ταμπέλα συνέχεια χωρίς να υπολογίζεται το μέγεθος και η σοβαρότητα μιας κατάστασης. Εκείνο τον καιρό διάβασα στο ιντερνέτ ένα άρθρο που με ενημέρωσε για κάτι που γινόταν, γίνεται και δυστυχώς θα το συναντάμε και στο μέλλον. Είναι η κακοποίηση και η βία που βιώνουν κάποιες γυναίκες με την κάλυψη της κοινωνίας και στο όνομα μιας θρησκείας. Αμέσως δημιουργήθηκε η συγγραφική μου γέφυρα πάνω στην οποία ο Έρωτας παλεύει με τον Θάνατο. 






Σοφία Κορωνίδου:



Στο διήγημα μου «Το στοίχημα» παρατηρώ την αμαρτία μέσα από ένα κυνικό, περιπαικτικό πρίσμα. Προσεγγίζω έτσι με ανάλαφρο τρόπο ένα θέμα ιδιαιτέρως σοβαρό, που ταλανίζει από την αυγή της Δημιουργίας τον άνθρωπο και την κοινωνία.   



Χρησιμοποιώντας την υπερρεαλιστική εμπειρία του ήρωα μου, σκιαγραφώ τις διαδεδομένες λαϊκές αντιλήψεις περί του ορθού και του λανθασμένου, της επιβράβευσης και της τιμωρίας, του Παραδείσου και της Κόλασης και επιχειρώ να σατιρίσω την αφελή πεποίθηση των ανθρώπων, πως η αμαρτία μπορεί να οριστεί, να ταξινομηθεί, και να ξορκιστεί με θεόπνευστους καταλόγους εντολών και την απειλή της αιώνιας καταδίκης. 



Βαγγέλης Γιαννούδης:

Όταν μου ζητήθηκε να γράψω μια ιστορία σχετικά με την αμαρτία, το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό μου ήταν τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Έτσι, έκατσα και έγραψα μια ιστορία που διαδραματίζεται κατά την διάρκεια ενός δείπνου, με επτά πρωταγωνιστές, τρία ζευγάρια και έναν μπάτλερ. Τον κάθε χαρακτήρα της ιστορίας μας, τον καθορίζει ένα θανάσιμο αμάρτημα. Με αυτό τον τρόπο, μέσα από τους χαρακτήρες και τις προσωπικές τους ιστορίες, προσπάθησα να καταδείξω την ανάγκη για αυτοκυριαρχία, για μέτρο και σύνεση σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Τραγικές φιγούρες. Θύτες και θύματα οι πρωταγωνιστές, μας ταξιδεύουν στα πιο σκοτεινά μονοπάτια της ψυχής.



Μαρία Ανθοπούλου:


Μαθαίνοντας  το θέμα, δεν το σκέφτηκα Η ιστορία μου αληθινή, από την αρχή έως το τέλος. Έχω αλλάξει  μόνο  τα ονόματα · για ευνόητους  λόγους. Μερικές δε από τις εν ζωή ηρωίδες,  επέλεξαν οι ίδιες τα ονόματά τους στο διήγημα, όταν τους  ζήτησα την άδεια να γράψω την συγκεκριμένη ιστορία από τη ζωή της γιαγιάς τους. Η ηρωίδα μου λοιπόν η Αιμιλία,  Σμυρνιά, είναι μια γυναίκα που στην τρυφερή ηλικία της εφηβείας, σε μια γλυκιά περίοδο, λίγο πριν τον γάμο της, ζει μια μεγάλη προδοσία, από την ίδια της τη μάνα.
Η συνέχεια της ιστορίας γνωστή. Η Σμύρνη κάηκε. Μετά τη φρίκη του σφαγιασμού, η  Αιμιλία πρόσφυγας στην Ελλάδα. Ελληνίδα; Ναι. Πρόσφυγας; Ναι. Ξένη στη μητέρα πατρίδα; Ναι. 
Πως προσέγγισα λοιπόν το θέμα αμαρτία; Χωρίς να προβληματιστώ. Διηγήθηκα την ζωή μίας γυναίκας. Απλά. Ανθρώπινα. Γιατί η ζωή του κάθε ανθρώπου είναι, πολύ ή λίγο γεμάτη αμαρτίες, Μικρές ή μεγάλες.


Μάρα Ράκα:

Όταν αποφάσισα να αγγίξω με την πένα μου την αμαρτία, αναρωτήθηκα τι είναι αμαρτία; Ανάμεσα σε μια πρωτότυπη ιδέα ή την αλήθεια μου, επέλεξα το δεύτερο. Ο Σέργιος κακοποιήθηκε σωματικά και λεκτικά. Η ψυχή του γέμισε οργή και διψούσε για εκδίκηση. Τον ακολούθησα στα σκοτεινά και δαιδαλώδη μονοπάτια του, καθώς μου αποκάλυπτε ένα ένα τα θλιβερά μυστικά του. Μια μέρα τον άκουσα να μου ψιθυρίζει πως η αλλεπάλληλη δολοφονία μιας ψυχής, μπορεί να είναι πιο απεχθής και εξοργιστική από ένα ακαριαίο έγκλημα. Αυτός ο άνθρωπος είναι στην κυριολεξία ένας ήρωας με όσα βίωσε και συνεχίζει να βιώνει μέχρι σήμερα στην πόλη που ζει και εργάζεται. Ο Andre Gide είχε πει πως αμαρτία είναι ό,τι σκοτεινιάζει την ψυχή. Θα συμφωνήσω με αυτό. Η Λύτρωση είναι αφιερωμένη σε κείνα τα παιδιά που κακοποιήθηκαν κι ακόμα παλεύουν με τους δαίμονές τους. Όσο για τα «κτήνη;», συνεχίζουν να ζουν ανάμεσά μας.


Αιμιλία Κουφού:

Η κεντρική ιδέα του διηγήματος είναι η λειτουργία του φόβου σαν κατασταλτική ενέργεια. Δηλαδή έχοντας στη ζωή μας φόβο για πράξεις, ιδέες, εμπνεύσεις, ενέργειες μας σταματά από το να προχωρήσουμε και να εξελιχτούμε πνευματικά.
Προσωπικά για μένα αποτελεί αμαρτία όλο αυτό. Το να μην φτάνει κάποιος στο ανώτατο σημείο εξέλιξης, λόγω φόβου. Οπότε το διήγημα προτείνει, μέσα από τον ήρωα να σκοτώσουμε όλους τους φόβους μας για να προχωρήσουμε πραγματικά ελεύθεροι.



Σίσσυ Παπαγεωργίου:

Στο διήγημα μου ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ που συμπεριλαμβάνεται στο συλλογικό έργο με τίτλο ΟΔΟΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ ΑΡΙΘΜΟΣ 12 στόχος μου ήταν να στρέψω τον αναγνώστη να δει υπό ένα κοινωνικό πρίσμα την έννοια αμαρτία. Η αμαρτία καθώς αποτελεί μια καθαρά θρησκευτική έννοια, έχει υπόσταση μόνο σε μια κοινωνία που προσδιορίζεται από θρησκευτικές σταθερές. Από την άλλη με την απόρριψη της θρησκείας η αμαρτία αποκτά μια ηθική κυρίως χροιά και αφορά τους κοινωνικούς θεσμούς που ορίζουν την κάθε οργανωμένη κοινωνία. Με βάση τις παραπάνω σκέψεις στο διήγημα ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ από τη μια παρουσιάζεται μια κοινωνία με έντονες θρησκευτικές επιρροές και από την άλλη παρουσιάζονται χαρακτήρες που αρνούνται κάθε είδους θρησκεία ακροβατούν αλλά και συγκρούονται με τον εαυτό τους, τα ένστικτά τους και τις σταθερές που ισορροπούν τον μικρόκοσμο του τόπου όπου οι ίδιοι οι χαρακτήρες δρουν.


Αγγελική Σκορίλα: 

Μια από τις παραβολές που πάντα με συγκινούσε και με προβλημάτιζε ήταν αυτή του Τελώνη και του Φαρισαίου.
Που ο αυταπόδεικτα αμαρτωλός συντρίβεται από το βάρος της ενοχής ενώ ο "καλός" Φαρισαίος μέσα στην αυταρέσκειά του χάνει την θεία χάρη.

Πολύ μετά την συγγραφή του διηγήματος μου βγήκε αυτός ο συσχετισμός αλλά όντως έχει σχέση με τον τρόπο που διαχειρίστηκα ένα τόσο δύσκολο τελικά τουλάχιστον για μένα θέμα.
Τον Αμαρτωλό της ιστορίας μου δεν τον συναντάμε.
Τον μαθαίνουμε από αυτούς που τον γνώρισαν και από τα αποτελέσματα των πράξεών του.
Μαθαίνουμε επίσης έμμεσα ότι "πλήρωσε" τις αμαρτίες του.

Υπάρχουν όμως στο κείμενο, όχι τονισμένες, αλλά ίσως εξ ίσου επικίνδυνες οι μικρές αμαρτίες , εκείνες που μας επιτρέπουν να κοιμόμαστε ήσυχοι.
Αυτές που γίνονται χωρίς πρόθεση. Συχνά και με τις καλύτερες των προθέσεων.
Γι αυτό δεν είναι αναγνωρίσιμες και ως εκ τούτου περισσότερο διαβρωτικές.

Η κάθαρση στο διήγημά μου δεν είναι η τιμωρία των ακούσια ίσως αμαρτωλών.
Έρχεται μέσα από την λύτρωση των αδικημένων.


Καμέλια Κάνεβα:

Το "αμαρτίες γονέων" για μένα είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα που θα έπρεπε να θίγουμε ποιο συχνά. Κάθε μια απόφαση μας ως γονείς έχει κάποιο αντίκτυπο στα παιδιά μας και έχω δει πολλά παιδιά να πληρώνουν της ‘αμαρτίες’ των γονιών τους ακόμα και στην ενήλικη ζωή τους. Στο διήγημα μου Αμαρτίες Γονέων αποτυπώνω μια ιστορία όπου οι λάθος αποφάσεις ενός πατέρα αλλάζουν ριζικά την ζωή της κόρης του, με τον φόβο και την ανασφάλεια για το μέλλον να επικρατούν. 







Λία Παπαπέτρου:


Η αμαρτία έχει πολλές μορφές, φανερές και κρυφές, πονηρές και άδολες, κάποιες κρύβονται πίσω από εξευγενισμένους, δήθεν αλτρουιστικούς σκοπούς, άλλες κρατούν το λάβαρο της καλής πρόθεσης, άλλες ακολουθώντας το προσωπικά ερμηνευμένο “γράμμα του νόμου” διαπράττονται και υποστηρίζονται από μια κοινωνία που εθελοτυφλεί. 

Σ’ αυτόν τον ωκεανό των ενδεχομένων, ήθελα να κερδίσω κάτι, μια αμαρτία λιγότερη είναι κέρδος ψυχής, κέρδος ζωής στη συγκεκριμένη περίπτωση. Τι συμβαίνει στο μυαλό του ανθρώπου που τον χωρίζει μια λεπτή κλωστή από την πράξη , όταν έχει ήδη βουλιάξει στη σκέψη αλλά χρειάζεται ένα μικρό βήμα ακόμα; Στο διήγημά μου ο “από μηχανής θεός” παίζει καταλυτικό ρόλο, δίνει ένα συμβάν που είναι καταλυτικό, για άλλους ολέθριο, για άλλους σωτήριο, όπως άλλωστε και όσα συμβαίνουν γύρω μας. Ο ήρωάς μου γίνεται εγωιστής, αποκόβει τον εαυτό του από το σύμπαν γύρω του κι όμως είναι το σύμπαν που τον ξυπνάει από τον εγωκεντρικό του λήθαργο. Πρόκειται όντως για μια αμαρτία λιγότερη;




 Από παρουσίαση του βιβλίου την Παρασκευή 11 Μαΐου 2018



Μάγδα Μυστικού και η Στέλλα - Χριστίνα Μυστικού








Παρακολουθείστε βίντεο από παρουσιάσεις του βιβλίου


Η παρουσίαση της συλλογής διηγημάτων "Οδός αμαρτίας αριθμός 12" από τη συγγραφική ομάδα 'Ώρες συγγραφής" στο βιβλιοπωλείο των Εκδόσεων Αρχέτυπο στη Θεσσαλονίκη.