Αγγελιοφόρος 25/4/2010
ΜΙΑ ΚΥΡΙΑ ΤΗΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ ΜΕ ΤΑΛΕΝΤΟ, ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΧΡΩΜΑΤΙΚΟ ΕΚΛΕΚΤΙΚΙΣΜΟ
ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΑΝΕΞΙΤΗΛΗΣ ΥΠΟΓΡΑΦΗΣ
ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΑΝΕΞΙΤΗΛΗΣ ΥΠΟΓΡΑΦΗΣ
Για την Θεσσαλονικιά Ζωγράφο ο χρόνος ως καλός αγωγός των προσωπικών της εμπνεύσεων της έδωσε προβάδισμα για την τέχνη που ακροβατεί στα χέρια πολλών.
Η Κλειώ Νάτση χειρίσθηκε ανεξίτηλα το χρώμα της προσωπικής της μαεστρίας με έκδηλο το αποτέλεσμα της γραφής της.
Σχέδια και σκίτσα, ακουαρέλες και λάδια , έγιναν ένα μακρύ και ενδιαφέρον ταξίδι στην εξέλιξη της ζωγραφικής της.
Από τα πρώτα έργα της μαθητικής της ηλικίας παρατηρούμε την έμπνευση και το πηγαίο της εσωτερικής της ανάγκης να εκφρασθεί. Προσωπικά βιώματα και συναισθήματα της τρυφερής ηλικίας έκαναν το παζλ των εικόνων ,που την ενέπνευσαν ως καταλύτες. Προσωπογραφίες ηθοποιών – φορέματα – τουαλέτες και διαδήματα κράτησαν τις μνήμες καλά φυλαγμένες ως ψήγματα άλλων καιρών.
Η απόλυτη ζεύξη των κανόνων που διδάχθηκε με το ταλέντο της απορρέουν έργα τέχνης υψηλής αισθητικής κουλτούρας. Οι πάνω από 300 προσωπογραφίες ανδρών – γυναικών και παιδιών είναι ένας εκφραστικός χείμαρρος προσωπικών δεδομένων.
Αναλύσεις και περισκοπήσεις έργων της έχουν πλέον την τιμητική τους στον χρόνο που της δίνει δικαίωμα ηθικής αμοιβής εικαστικού διαχρονικού έργου για το μέλλον.
Τα πάσης φύσεως τοπία και κατοικίες που την περιτριγυρίζουν στην ιδιωτική της ζωής γίνονται πόλοι έλξης για παρατήρηση και αποτύπωση.
Χαρακτηριστικές τοποθεσίες της Θεσσαλονίκης της Χαλκιδικής ή και αλλού εγκλωβίζονται περίτεχνα με την ευαισθησία των χρωμάτων της. Σπίτια στην Άνω Πόλη, Καμάρα, Ροτόντα και Πύργος Τρυγωνίου ως ιστορικές αναφορές αποκτούν ιδιότυπη ατμόσφαιρα.
Ο πρωτογονισμός σε σχέδιο και χρώμα αποκτά ιδιάζουσα μορφή με μοντέρνες και πολύ σύγχρονες προχωρημένες τεχνικές. Σε μια σημαντική σειρά έργων καθαρά ψυχολογικών εντάσεων η περιρρέουσα ατμόσφαιρα με την μεταφυσική της υπόσταση λειτουργεί ως θεατρική πράξη.
Συναισθήματα και χρώματα κυριεύουν τα ταμπλώ της ζωγράφου με την αισθητική από τις ίριδες τους πανσέδες, τις παπαρούνες και την σειρά με τα φθινοπωρινά φύλλα.
Τυπικά θέματα που όμως μέσα από την τεχνική του χειρισμού της απόδοσης των η καλλιτέχνης καταθέτει πλάνο ιδιαίτερο και ανεξίτηλο. Η αριστοκρατία του χρώματος εκπέμπει σε όλο το μεγαλείο της.
Οι πλατυτέρες και οι Άγγελοι αναφορά στην θεραπεία της ψυχής μας αναδύουν την μεταφυσική τους χροιά ως αποδέκτες και ενδιάμεσοι με το θείο. Το ζωηρό φλεγόμενο θα έλεγα κόκκινο της Παναγίας ως περιέλιξη της ανθρώπινης υπόστασης, αναγάγει την χρωματική αισθητική της, ανώτερης και αυτής του Γύζη όπως ανέφερε γι’ αυτό ο καταξιωμένος θεωρητικός της τέχνης κ. Χάρης Καμπουρίδης.
Η ζωγράφος άξια καλλιτέχνης του ονόματος της λειτουργεί δυναμικά με την καρδιά έφηβης και το βλέμμα στραμμένο στην εξέλιξη της. Διαχρονικά μοντέρνα προλαμβάνει το επερχόμενο με προέκταση του σημερινού.
Η Κλειώ Νάτση κόρη του γιατρού Αλέξανδρου Δημητριάδη και της Μαρίας , του γένους Μπακιρτζή έζησε με τον σύζυγό της Πολιτικό Μηχανικό Γιώργο Νάτση στο πλευρό της έως τον θάνατο του.
Υποστηρικτής της δουλειάς της στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων από την αρχή της καριέρας της ως και το τέλος της ζωής του. Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ της Αθήνας με καθηγητή τον Γιάννη Μόραλη και στην Θεσσαλονίκη τον Πολύκλειτο Ρέγκο.
Είναι μέλος του καλλιτεχνικού επιμελητηρίου Αθηνών, ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου Καλλιτεχνών Βόρειας Ελλάδας και μέλος του Σωματείου Καλλιτεχνικών Ανταλλαγών και της Διεθνούς Μορφωτικής Ομοσπονδίας.
Συμμετείχε στις εικαστικές διοργανώσεις του Υπουργείου Πολιτισμού στην Ρουμανία το 1969, στη Μπιενάλε Αλεξάνδρειας το 1972 και στη Μόσχα το 1988. Πήρε μέρος σε εννέα Πανελλήνιες και σε δυο εκθέσεις της UNESCO στο Παρίσι και το Λονδίνο, το 1978. Το 1982 συμμετείχε στο Salon de Comparaisons Grand Palais στο Παρίσι και τον ίδιο χρόνο, με επιλογή της Αυστριακής επιτροπής, εκπροσώπησε τη χώρα μας, στον ελληνικό μήνα της Βιέννης, στον τομέα «ελληνική ζωγραφική», που οργάνωσε το Λαϊκό Πανεπιστήμιο Winner Urania. Συμμετείχε σε περισσότερες από 100 ομαδικές και 30 ατομικές εκθέσεις. Βραβεύτηκε από την Εμπορική Τράπεζα Ελλάδας και δύο φορές από τον Δήμο Θεσσαλονίκης. Το 1969 απέσπασε το χρηματικό βραβείο στο Salon de L’ art Libre παγκόσμια έκθεση και το 1973, στο ίδιο Salon, το αργυρό μετάλλιο Α' βραβείο . Tον ίδιο χρόνο της απενεμήθη αργυρό μετάλλιο στη Μαδρίτη. Το 1989 στο Παρίσι για τα 200 χρόνια για τις γιορτές της άλωσης της Βαστίλης το έργο της επιλέχθηκε για την αφίσα της έκθεσης και βραβεύθηκε με το Αο βραβείο, αργυρό μετάλλιο της πόλεως των Παρισίων.
Διετέλεσε για πέντε χρόνια μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Κρατικού Θεάτρου Βόρειας Ελλάδας.
Συνέγραψε έκδοση για τα 40 χρόνια της Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών αναφερόμενη στην εξέλιξη των εικαστικών τεχνών στην Βόρεια Ελλάδα. Δημοσίευσε μελέτες για την Αμερικανίδα χαράκτρια Λουίζ Νέβελσον τον Γιώργο Παραλλή, τον Πολύκλειτο Ρέγκο, τον Θεόφιλο , Καρπάτσιο κ.α.
Υπήρξε μέλος εφορευτικής επιτροπής της Δημοτικής Πινακοθήκης και Δημοτική Σύμβουλος του Δήμου Θεσσαλονίκης.
Σύμφωνα με δική της δήλωση πιστεύει ότι μια δουλειά εικαστική δεν πρέπει να απομονώνεται, ότι πάντα πρέπει να συγκρίνει το έργο της με αυτά των συναδέλφων της.
Η ενδοποιότητα αυτής της γυναίκας άπτεται απόλυτα και εκχέεται από την εκφραστική της ικανότητα να μας καθηλώνει μέσα από την ελιτίστικη χρωματική υπογραφή της.
Με γνώμονα την προσωπική πορεία της Κλειώς Νάτση στα δρώμενα της Θεσσαλονίκης θα ανιχνεύσουμε την αλήθεια της σημερινής κατάστασης σε μία πόλη που αναπτύσσεται και αποκτά δυνατότητα Μητρόπολης των Βαλκανίων.
Η Θεσσαλονίκη σας καλύπτει με τον όρο Μητρόπολη των Βαλκανίων και σε ποιους τομείς θα μπορούσε να βελτιώσει την θέση της;
Δεν ξέρω αν η Θεσσαλονίκη πληρεί τις δυνατότητες να λέγεται «Μητρόπολη των Βαλκανίων» όπως αρέσκονται να την ονομάζουν. Αυτή την στιγμή ο πληθυσμός της είναι πάρα πολύ ανακατεμένος. Έχουν παρεισφρήσει κακοποιά στοιχεία και το κράτος αδυνατεί να επιβάλλει την τάξη. Θα μπορούσε να βελτιώσει την θέση της αλλά οι τοπικοί παράγοντες δεν έχουν αυτή την δυνατότητα ούτε και την είχαν ποτέ διότι εμποδίζονται από τα κέντρα των Αθηνών, που ενδιαφέρονται για την εκμετάλλευση όλου του κράτους για δικό τους λογαριασμό.
Υπάρχει σχεδιασμός για την εκμετάλλευση του πολιτισμού που παράγει ως έσοδο εισπρακτικής απόδοσης εκτός και εντός Ελλάδος;
Δεν υπήρχε και δεν υπάρχει κανείς σχεδιασμός για την εκμετάλλευση του πολιτισμού που παράγει εκτός από την εποχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή δηλ. από το 1959-1963 που πραγματικά κίνησε τον πολιτισμό σε όλους τους τομείς και ακόμη και τώρα ακούγονται οι μουσικοί ήχοι του Χατζηδάκη και Θεοδωράκη ανά τον κόσμο.
Θα μπορούσε το κράτος να εκμεταλλευτεί σοβαρούς ανθρώπους του πολιτισμού που όχι μόνον αδιαφορεί αλλά κατεβάζει και πολύ χαμηλά το επίπεδο τέχνης , χωρίς να το γενικεύσω διότι υπάρχουν περιπτώσεις που πραγματικά προάγεται τέχνη.
Η τέχνη της ζωγραφικής της γλυπτικής, κεραμικής όπως της μουσικής και του θεάτρου είναι γνώμονες προβολής της Θεσσαλονίκης;
Ναι θα ήταν και μάλιστα υπάρχουν οι δυνατότητες από την πλευρά καλλιτεχνών. Όπως είπαμε πιο πριν το κράτος δεν εκμεταλλεύεται τους καλλιτέχνες ,αδιαφορεί. Δεν αντιλαμβάνονται ότι η προβολή της χώρας με κάθε τρόπο είναι πολύ σημαντικό εξάλλου οι καλλιτέχνες μόνοι τους δεν μπορούν να κινηθούν χωρίς την οικονομική στήριξη του κράτους.
Ο Δήμος Θεσσαλονίκης ξοδεύει πολλά χρήματα και παρουσιάζει πολλούς καλλιτέχνες αλλά αυτό γίνεται για εσωτερική κατανάλωση. Δεν ακολουθούν την γραμμή της Γαλλίας η οποία εις το έπακρον εκμεταλλεύτηκε όχι μόνον τους καλλιτέχνες αλλά και την «οτ κουτίρ» όπως και τα αρώματα που έγιναν γνωστά χάρις την προβολή τους. Αργά το αντελήφθησαν άλλες χώρες και έτσι η Γαλλία κρατά πάντα τα σκήπτρα.
Οι Θεσσαλονικείς πιστεύεται ότι έχουν την δυνατότητα να έλθουν κοντά στην τέχνη και με ποιο τρόπο;
Θα μπορούσαν αλλά αυτό έπρεπε να αρχίσει από τα σχολεία που έπρεπε να κινήσουν το ενδιαφέρον από τις τάξεις του Δημοτικού ακόμη. Είναι πολύ δύσκολο με την ασφυκτική πίεση από τις δουλειές τους να βρουν χρόνο για να ασχοληθούν με τέχνη. Αυτό γινόταν παλαιότερα όταν τα πράγματα ήταν πιο ήρεμα. Είναι κρίμα διότι ποτέ άλλοτε δε ήταν εκδηλώσεις υψηλής τέχνης στην Θεσσαλονίκη και να βλέπεις ότι δεν υπάρχει κοινό. Αυτό είναι πολύ λυπηρό.
Η τέχνη σήμερα κρατά την δύναμή της ως μέσον συναισθηματικών δονήσεων και πνευματικών αναζητήσεων;
Γι’ αυτούς που ενδιαφέρονται να έχουν βεβαίως έχει διότι εάν κάποιος εκ γενετής έχει αυτές τις ευαισθησίες δεν είναι δυνατόν να μην απολαύσει να μη χαρεί την υψηλή τέχνη σε όλες τις μορφές.
